Verdict encefalitis
Tot een recent verleden was ik oa. sportief, zelfstandig, een natuur liefhebbende globetrotter, gepassioneerde muzikante, met een diploma rechten op zak en een media carrière achter de rug.
Daar kwam begin 2022 plots geheel onverwacht verandering in. Ik was net terug uit Congo en met veel plezier de eerste single van m’n nieuw album aan het promoten, mijn muzikale come-back na jaren stilte wegens een burn-out na m’n eerste cerebrale malaria.
Video getuigenis mantelzorger
Klik op ‘lees verder’ om het filmpje te bekijken.
Verhaal van Nickie Maes
Op 8 oktober 2020 veranderde mijn leven heel plots. Tijdens de wekelijkse looptraining met de loopclub zakte ik plots in elkaar en werd ik weggebracht naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling. De volgende dag kreeg ik een akelig verdict van de neuroloog ter plaatse: “een herseninfarct”. De eerste weken in het ziekenhuis verliepen in een roes. Er was veel onduidelijkheid over waarom ik een herseninfarct had gekregen en wat ik er exact aan zou over houden. Vele testen volgden waarbij bepaalde lichaamsdelen dan telkens werden geviseerd als boosdoener: mijn hart, mijn bloedvaten, mijn ruggenmerg, mijn DNA,.. Het leek soms foute bingo. Bij ieder lichaamsonderdeel zat er een ander medisch verhaal achter en kwamen er telkens vragen in mij op zoals: “Ben ik nu een hartpatiënt? Of was het toch door een hersenvliesontsteking?
Hersenbloeding op mijn 20ste
Een hersenbloeding op mijn 20ste. Het was niet meteen iets waarvan ik dacht dat het me ooit zou overkomen. Maar dat is precies wat gebeurde op woensdag 8 januari 2020. Niets dat erop wees wat er mij die fatale ochtend te wachten stond. Ik was kerngezond, ging naar school, werkte hard en genoot van mijn vrije tijd met mijn vrienden. Maar die ochtend in de douche voelde ik me onwel worden. Ik viel, en knalde met mijn gezicht tegen de glazen wand. Ik trok me recht aan de verwarming en met mijn laatste krachten riep ik op mijn moeder. Na de vijfde en laatste keer roepen verdween mijn stem.
Alles is precies vijf jaar geleden
Alles is precies vijf jaar geleden. Op het eind van december viel de bom twee keer op mijn hoofd. De eerste keer was nog tamelijk mild. 15 december, 5 jaar en 2 maand geleden, ik had nog wat geprutst in mijn muziekkamer, ik ging naar bed. Ik werd wakker rond 7u15 en voelde dat er iets niet klopte. Ik lag ‘uit’ mijn bed, ik kon nog juist bellen naar een collega. Ik weet niet meer hoe ik juist haar nummer belde, ik brabbelde wat en zij kon toevallig uitmaken dat er iets niet in orde was met mij. Ze verwittigde ook een andere collega. Ze reden beiden naar mijn huis. Ondertussen had mijn zoon, die ‘iets’ gehoord had, mijn vrouw verwittigd. De 112 kwam snel. Die voerde mij en mijn vrouw naar Ieper, daar werd beslist: ‘dit is iets voor Kortrijk.’ Met de 112 reden we naar Kortrijk en daar gingen ze via mijn lies naar mijn hersenen waar de bloeding had plaatsgevonden. Ze konden de bloeding stoppen. Ik verbleef toen nog een goeie week in het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper. Ik mocht naar huis met ‘afasie’. Dat was heel raar, ik zei zinnen die nergens op sloegen. Maar dat beterde erg snel vooral door de logopedie die heel intens met mij bezig was. Ik was muzikant, zanger, gitarist en songschrijver voor de bands waarin ik speelde Er kwamen toen kompanen bij mij thuis om samen te spelen en ik zong flarden van teksten voor zover ik die kon herinneren. Ik kon stappen, eten en drinken al wat ik wou en die afasie beterde erg snel. In feite was die beroerte niet zo erg, veel minder erg dan wat mij op 30 december overkwam. De bom viel een tweede keer…