Sinds mijn NAH moet ik dagelijks mijn ‘nieuwe ik’ zoeken. Maar waar ik het soms nog het moeilijkste mee heb is; “Welke versie van mezelf wil/kan/mag ik laten zien aan anderen?”

Dat mensen af en toe een masker opzetten, dat staat zeker vast. Ook ik heb een masker, zelfs een specifiek: “ik heb NAH, maar ik zeg dit liever niet”-masker. Zo kan een bezoekje bij de kapper al een innerlijke strijd zijn als hij zijn onschuldige ‘smalltalk’-vragen stelt zoals: “Wat doe je van werk?” “Heb je dan vakantie nu want je hebt tijd om overdag te komen?”. Ik verkramp dan telkens, mompel snel iets en doe alsof ik heel gefascineerd ben door die speciaal ruikende shampoo om toch maar van onderwerp te kunnen veranderen.

Voor alle duidelijkheid: ik schaam me niet voor wat er met mij gebeurd is. Het is meer omdat ik geen ‘gedoe’ wil, omdat ik niet weet hoe anderen zullen reageren. Vertel ik hen de verbloemde versie of niet? Ga ik voor de “ik twijfel nu aan alles”-versie of kies ik voor de “maar ik blijf positief”-versie? Of vertel ik gewoon niks omdat ik vermoed dat ze het niet gaan snappen of dat ze zich te ongemakkelijk zouden voelen? Het is ‘mindreading next level’.

En hoe meer ik dit deed, hoe meer ik steeds dacht: “Waarom kan ik niet gewoon zeggen hoe het echt zit?” En dan geef ik die andere tenminste nog de kans om een reactie te geven. En wie weet wat voor verrassende gesprekken dat nog kan opleveren. Op een gegeven moment is alles ook wel gezegd over die ene shampoo…

En ja, soms zullen er nog vervelende, onbegripvolle of pijnlijke reacties zijn.

Mijn ultieme tip? Laat dat masker wat vaker af en probeer toch gewoon zoveel mogelijk te vertellen hoe het zit. Als die andere er dan niet mee kan omgaan of begrip kan tonen voor jouw aandoening, is dat hun probleem, niet dat van jou.