Tijdens een casual ‘smalltalk’-gesprek ging het over de voorbereiding van mijn eigen trouwfeest waarbij ik liet vallen dat ik genoeg rustpauzes ging inplannen, de gasten had verwittigd over mijn noden, mijn eigen ‘escape room’ had geregeld tijdens het feest, etc. Ik kreeg daarop meteen de vraag van iemand waarom ik me zo ‘druk maakte in die drukte?’ ‘Dat is toch net leuk?’ De persoon in kwestie wist nog niks over mijn NAH, dus ik gaf een korte, maar toch vrij eerlijke samenvatting over mijn situatie met een aantal kernwoorden zoals: herseninfarct, revalidatie, onzichtbare restletsels, overprikkeling, vermoeidheid, rust nodig, beperkte belastbaarheid, mee leren omgaan,…
Maar hoewel ik me dus kwetsbaar opstelde en vrij transparant wilde zijn, zag ik de gesprekspersoon in kwestie dichtklappen. Ik zag paniek, twijfel en onduidelijkheid in haar ogen. Heel mijn relaas deed duidelijk geen belletje rinkelen en ze trok zich dan ook vrij snel terug uit het gesprek terwijl ik vermoed dat ze eigenlijk nog heel veel vragen had. Jammer, maar intussen heb ik geleerd dat als de vragen ongesteld blijven, dat ik ze ook beter onbeantwoord laat. Alleszins toch bij zulke casual gesprekken met mensen die niet dicht bij mij staan.
Mijn tip? Peil of mensen waar je mee in interactie gaat écht meer over je NAH willen weten of begrijpen. Anders kost het helaas veel verloren moeite en energie om zoveel kwetsbaarheid te tonen. Geef hen een tipje van de sluier en laat het dan aan hen of zij die sluier verder willen optillen of niet. En als blijkt dat ze het toch allemaal niet hoeven weten of snappen? Aanvaard dan dat ze het toch eigenlijk liever enkel over koetjes en kalfjes willen hebben.