Wij zijn Myriam en Guido, de zus en schoonbroer van Kristof. Guido is ook bewindvoerder. Vorig jaar in mei kreeg Kristof op zijn 45ste een hersenbloeding. Hij woonde alleen en is pas de dag nadien gevonden. Hij lag een tijd op intensieve zorgen. Het is echt kantje boordje geweest.
Kristof had al een licht verstandelijke beperking maar woonde zelfstandig, deed alles zelf,… Nu zit hij in een rolstoel en is hij zorgafhankelijk. Wij hoopten dat hij naar een revalidatiecentrum zou kunnen na zijn opname in het ziekenhuis en zijn revalidatie daar. Maar na minder dan 2 maanden kregen we te horen dat hij zogezegd ‘uit-gerevalideerd’ was en dat er voor hem geen plaats meer was in het revalidatiecentrum. We hadden graag gehad dat hij kon revalideren in UZ Gent, maar dit bleek om een of andere reden niet mogelijk. Hij kon ook niet naar een voorziening voor mensen met een beperking. We stonden compleet in de kou.
Hij kon onmogelijk terug naar huis en via de sociale dienst van het ziekenhuis en het OCMW is hij naar een woonzorgcentrum verhuisd. Hij zit daar tussen ouderen, er is geen handicap-specifieke zorg en hij is daar ongelukkig. Hij heeft veel aandacht nodig. Gelukkig gaat onze mama, die al 83 is, dagelijks langs. Zij vangt nog heel veel op.
Door zijn hersenletsel heeft hij gedrags-, geheugen- en emotionele problemen. Het is voor een woonzorgcentrum ook moeilijk om daarop in te spelen en aan zijn noden te voldoen. Ook al doen de mensen daar hun uiterste best, hij zit daar echt niet op zijn plaats. Hij wordt bijvoorbeeld ook boos of agressief, en dat stoort die oudere mensen, ze zijn er soms bang van. Het zou dus voor alle partijen beter zijn als hij in een geschiktere voorziening kon wonen. Hij is nog te jong, en heeft extra prikkels en een zinvolle dagbesteding nodig.
Wij zijn dan bij De Hoop terecht gekomen en hebben kennis gemaakt met Leonie, trajectbegeleider voor de Hersenletsel Lijn. We vroegen ons af of hij naar het dagcentrum kon komen en wat de mogelijkheden waren. Toen bleek dat er nog geen erkenning en geen persoonsvolgend budget was aangevraagd. We zijn dan samen met Leonie alles beginnen uitpluizen. Hij is 45 jaar en medisch stabiel, het zou goed zijn mocht hij ooit in een VAPH voorziening kunnen gaan wonen waar er handicap-specifieke begeleiding en zorg mogelijk is. Maar daarvoor moest er dus veel geregeld worden. Het was een moeilijke zaak, want eigenlijk had hij een dak boven zijn hoofd, maar niemand die voordien iets ondernam omdat hij daar niet op de juiste plaats zit.
Ook qua logopedie, kinesitherapie en ergotherapie was er nog niets opgestart. Door samen in overleg te gaan met het WZC is dat ook opgestart. De kinesitherapie was niet voldoende voor Kristof maar dat konden we niet meteen in orde krijgen omwille van regels en budget.
We hebben Kristof dan op verschillende wachtlijsten gezet voor verschillende noden: voor dagondersteuning in De Hoop en De Beweging. De Hoop biedt geen woonondersteuning aan, De Beweging wel. Daar werd hij dus op beide wachtlijsten ingeschreven. Momenteel kan hij 2 dagen per week op dagbesteding in De Beweging. Het vervoer daarvoor is intussen ook in orde. Zodra hij zijn persoonsvolgend budget heeft, kan dat opgedreven worden en zou hij op termijn daar kunnen gaan wonen. We hebben eindelijk terug goede vooruitzichten voor Kristof. Administratief moest er ook veel gedaan worden, dit was ons zonder Leonie nooit gelukt. Hopelijk zal eind dit jaar of begin 2024 alles geregeld zijn.
Alleen hadden we dit nooit kunnen bereiken, wij waren echt de weg kwijt. We denken dat we hadden losgelaten, gedwongen. En niet alleen het geregel van al die praktische zaken… wij konden bij Leonie ook eens ons hart luchten. We zijn zo dankbaar voor de hulp, steun en begeleiding die we kregen.
Leonie De Bock, trajectbegeleider voor de Hersenletsel Lijn bij De Hoop vzw, Myriam en Guido