Zij beschrijft hun levensverhaal vanaf het moment dat in 2005 de ambulance komt voorrijden tot en met eind 2012 als ze gehuwd zijn en drie jonge kinderen hebben. Het boek schetst de periode waarin zij tussen hoop en wanhoop heen en weer wordt geslingerd, de prangende vragen over wat anders had gekund in het ziekenhuis en de revalidatiekliniek. Over de impact die de epileptische aanvallen van Otto op hun gezinsleven heeft. Over de eenzaamheid als oude vriendschappen veranderen, soms verdwijnen en uiteindelijk ook nieuwe vriendschappen ontstaan. De lezer wordt meegevoerd in een eigenzinnige strijd om de onmogelijkheden en beperkingen te lijf te gaan en maakt kennis met Saskia's en Otto's ijzersterke wil een zo normaal mogelijk leven te leiden. In dit aangrijpende boek wordt op een luchtige wijze, zonder dramatisch te worden het verhaal verteld van de partner, verzorgster en geliefde van een persoon met niet aangeboren hersenletsel. De veranderde realiteit wordt beeldend beschreven.