“Scherp, helder en straight to the point”; zo omschreef een klant mij ooit en die woorden gebruikte ik als mijn baseline op mijn visitekaartje.
Tot ik mijn eerste coronaprik kreeg in mei 2021 en plots neurologische en visuele problemen kreeg. Het begon met extreme hoofdpijn en dubbel zicht. Van de ene op de andere dag moest ik mijn klant in de steek laten, waar ik mij voor de lange termijn had geëngageerd als HR Manager en strategisch coach.
Ik heb helaas geen officiële diagnose en dus ook geen prognose. Omdat er nog zo weinig gekend is over de gevolgen van de vaccinatie, heeft mijn aandoening geen label. “Een hersenletsel”, daar moet ik het mee doen. Ik vond het erg frustrerend dat niemand mij kon vertellen of en wanneer ik ooit terug beter zou worden.
Ik heb het moeilijk gehad, ben bang geweest, boos… alle fases van het klassieke rouwproces heb ik doorgemaakt. Voor iemand die zo graag van betekenis is en professioneel zo gretig in het leven stond, brengt zo’n aandoening wel een identiteitscrisis met zich mee. Maar ik heb ook ervaren hoe veerkrachtig ik ben en hoe elk probleem opportuniteiten brengt.
In de zomer van 2021 zomer trokken mijn partner en ik 2 maanden door Zweden en hebben we aan den lijve de kracht ervaren van het leven in en met de natuur. Het rustige, Zweedse tempo heeft ons verleid om definitief te verhuizen en een nieuw hoofdstuk in ons leven te schrijven.
We verhuisden naar een prachtig domein in Midden-Zweden en bouwen nu vakantiehuisjes waar we anderen mee willen laten genieten van de heerlijke, ongerepte natuur.
Nu zijn we anderhalf jaar verder en streef ik ernaar om 15u per week te werken als loopbaancoach. Het is een streven, want het lukt mij nog niet altijd. Als ik goed doseer, dan kan ik hoofdpijn vermijden. Het dubbel zicht is veranderd in wazig zicht en komt vooral op wanneer ik moe ben of mij een tijdje heb geconcentreerd. Dan moet ik iets fysieks doen: een lange wandeling maken, poetsen, sporten…
Mijn hersenletsel heeft mij naast veel frustratie, ook veel moois gebracht. Ik mag nu mijn droomleven leiden: op mijn eigen tempo in een prachtige omgeving, zonder drukte, lawaai of stress. Ik heb echt aan levenskwaliteit gewonnen, ook al zijn er zaken die ik niet meer kan. Ik besef ook dat ik erg veel geluk heb gehad met een milde vorm van NAH; ik functioneer nog goed en heb met taal of fysiek geen problemen.
Ik vind bovendien dat ik een betere coach ben geworden. Omdat ik wel moést vertragen, kan ik nu met veel meer aandacht en warmte in gesprek gaan. Straight to the point ben ik nog altijd. Scherp en helder op momenten dat het ertoe doet.
Er zijn best wel veel zaken die ik niet meer kan. Multitasken is bijvoorbeeld een onmogelijke opgave. Dat kon ik vroeger als de beste en nu lukt mij dat niet meer. Dat vind ik zo frustrerend, want het past niet bij mijn persoonlijkheid. Ik ben nu eenmaal graag met veel dingen tegelijk bezig. Ik heb mezelf moeten leren om te vertragen en te focussen. Soms zijn er dagen dat ik vergeet dat er iets met mij aan de hand is. Dan begin ik aan allerlei projectjes tegelijk en opeens is er terug kortsluiting. Dan moet ik mezelf elke keer opnieuw tot de orde roepen en mijn dagen beter plannen, zodat er voldoende ontspanningsmomenten in zitten en voldoende beweging.
Omgaan met veel prikkels is ook erg lastig. Bijvoorbeeld in een grote supermarkt die ik niet ken. Dan komen alle producten op mij af en registreer ik niet wat ik zie. Ik heb geleerd om mezelf dan te vertellen wat ik zie; “dit is confituur, hier zie je pasta, …”. Doe ik dat niet, dan sla ik in paniek en moet ik een paar keer diep ademhalen. In een supermarkt is zo’n situatie nog ok, dat is niet levensbedreigend. Ik krijg er hevige hoofdpijn van en ben dan heel moe. Maar het wordt natuurlijk veel gevaarlijker als je in de auto zit in druk verkeer.
Mijn grootste uitdaging op dit moment is de strijd met de verzekeringsmaatschappij. Ik ben zelfstandige en heb recht op een aanvullende uitkering. Maar daar denkt de verzekeringsmaatschappij anders over. Zij willen mijn aandoening labelen als een psychische aandoening, zodat ze mij niet hoeven uit te betalen. Binnenkort moet ik pittige testen afleggen bij een forensisch psychiater. Ik heb moeten opzoeken wat een forensisch psychiater doet! Blijkbaar kom je bij zo iemand terecht als je een misdrijf hebt gepleegd of verdacht wordt van een misdrijf. Zoiets komt binnen. Je staat al niet sterk als persoon met een NAH en dan moet je jezelf verantwoorden en verdedigen. En dat terwijl je dus niet vaak niet mondig genoeg bent door je hersenletsel. Ik ben een sterke persoon, ben veerkrachtig, maar zoiets kan iemand echt onderuit halen. Wat als je niet goed omringd bent, er erger aan toe bent dan ik?
Maar ik laat het hoofd niet hangen en kijk vol vertrouwen naar de toekomst.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen een hart onder de riem kan steken. En misschien kan ik hen inspireren door te kijken naar wat er nog wél kan, welke mogelijkheden er wél zijn. Het is pas als je de situatie aanvaardt en niet langer vecht tegen wat je is overkomen, dat je nieuwe kansen zult zien.
Kijk dus niet naar wat je niet meer kan, maar naar wat er wel kan. Misschien is wat je nu kunt, niet hetzelfde als wat je binnen een jaar kunt. En wat je nu kunt is ook niet wat je vroeger kon. Misschien komen er nieuwe talenten opduiken. Misschien geven nieuwe zaken jou plezier en levensvreugde. Het kan boeiend zijn om dat te gaan ontdekken over jezelf. Zoals ik ontdekt hebt, dat ik door te vertragen een betere coach ben geworden en dat ik blijkbaar door mijn verhaal anderen kan inspireren.
Uiteraard voel ik mij soms ook nog verdrietig en boos om wat er mij is overkomen, maar het gevoel van dankbaarheid overheerst. Voor wat mijn letsel mij heeft gebracht en de steun die ik heb gekregen. En voor de rol die ik nu kan opnemen. Door nu in Zweden te leven, hebben we ook een hele andere relatie met de kinderen. Vroeger kwamen zij gewoon binnen en buiten om even te eten. Nu komen zij bij ons op vakantie en zijn we soms wekenlang 24u/24u samen. Dat is een geschenk. Dat kan omdat we verplicht werden om te vertragen. Ik probeer vooral dankbaar te zijn voor wat er wel is. Sommige dingen zijn anders geworden en beter. Ik hoop dat iedereen zo’n lichtpuntje kan vinden het leven. Ik wens iedereen veel goeie moed toe en veel veerkracht.