“Dat is toch niet ver! Met de wagen ben je er toch snel?” Dat heb ik al vaak te horen gekregen, meestal als repliek op mijn opmerking dat een bepaalde bestemming toch wat moeilijk bereikbaar is voor mij.
Niet mogen en/of kunnen autorijden is enorm beperkend. Het maakt je ongewild afhankelijk, limiteert jouw opties en dwingt je tot heel veel plannen en overdenken. Een bezoekje aan het ziekenhuis op 25 km van je woonplaats, neemt snel veel meer tijd en planning in beslag dan je zou willen. “Hoe ga ik er geraken?” Dat is de basisvraag, gevolgd door: “Neem ik de bus? Zo ja, rijdt er wel een bus? Hoeveel bussen moet ik dan nemen? Moet ik misschien tram/trein/bus combineren? Hoe lang ben ik dan onderweg? Moet ik in de spits reizen met risico op overprikkeling?” En als het openbaar vervoer geen optie lijkt te zijn, komt de volgende vragenronde: “Wie kan mij dit keer brengen? Moet die persoon dan niet werken? Misschien moet ik de afspraak met de dokter proberen verplaatsen, maar hoe lang moet ik dan nog wachten voor een nieuwe afspraak?”
De combinatie van mijn epilepsie én herseninfarct had ervoor gezorgd dat ik al meer dan drie jaar (!) niet meer in de chauffeurszetel van de auto mocht zitten. Autorijden leek een lange tijd geen mogelijkheid meer, maar in oktober 2022 was er terug hoop. Ik was een jaar aanvalsvrij van epilepsie en daardoor kreeg ik (eindelijk) een voorlopige toelating om terug te mogen autorijden. Probleempje: vanwege het herseninfarct moest ik eerst de rijgeschiktheidsprocedure bij VIAS doorlopen. Ik bespaar jullie de details, maar ik kan het samenvatten als zes maanden gevuld met: keuring, papierwerk, opnieuw keuring, frustratie, nog meer papierwerk, stress, onzekerheid, rijgeschiktheidsproef, papierwerk, opluchting.
Sinds 10 maart heb ik terug een voorlopig rijbewijs. Het voelt goed en ik zie het als een gedeeltelijk herwonnen vrijheid. Nu nog effectief de baan op gaan met de wagen, want dat is mijn volgende beproeving. Dit is namelijk weer een cruciale stap in het “omarmen van mijn nieuwe ik”-proces: autorijden met NAH.