Sinds mijn NAH heb ik veel gevochten om terug te mogen/kunnen meedoen in de maatschappij. Ik vergelijk de maatschappij van vandaag dan ook wel eens met een ‘rat race’. En als er iets met je gebeurt, ben je ook heel abrupt je plaatsje in het rattenwieltje kwijt. Om mijn plaats terug te winnen, heb ik mezelf de afgelopen twee jaar voortdurend proberen aanpassen en verbeteren. Niks werkte en het leek alsof ik niet gewoon ‘mezelf mocht zijn’. Maar misschien moet ik ook niet meer terug in dat rattenwieltje?
Het overviel me toen ik op een doodgewone dinsdag een korte wandeling had gemaakt in een nabijgelegen park. Er was nog een bankje vrij in de kruidtuin van het park; een aangenaam zonnig plekje met een uitzicht op symmetrisch geplante bessenstruiken en esdoorns met felrode bladerdaken. Ik besloot daar even te pauzeren met mijn boek. Daar in de zon, omgeven door natuur en stilte, voelde ik weer kalmte en rust (fysiek en mentaal). Eindelijk.
Deze rust had ik al heel lang niet meer gevoeld. Omdat ik het ook niet had toegelaten, weet ik nu. Ik ben dan wel in ‘ziekte/revalidatieverlof’ om hoofd en lichaam rust te geven, maar ik ben wél constant aan het piekeren, overdenken,… over letterlijk alles. Ik was tot nu de hele tijd onrustig, het leek alsof ik constant 24/7 alert moest zijn. Ik denk dat het deel is van het levende verlies en het ‘wat nu?’-gevoel dat je overvalt als plots je hele leven en toekomst wijzigt. Doodvermoeiend is het.
Een tweetal hoofdstukken in mijn boek later nam de drukte in het zonnige park plots toe. Er stroomden steeds meer voorbijgangers toe. Maar zij keken niet naar de bomen en genoten niet zo expliciet van de zon. Zij gingen door. Ik keek toe en zag hoe deze mensen zo’n ontzettende haast hadden. En ooit was ik ook één van hen. Altijd wel onderweg naar ergens zonder echt stil te staan bij de route en tussenstops.
En toen besefte ik: Ik zit niet meer in de rat race en dat hoeft ook niet meer. Is het dan allemaal beter en fijner zo? Neen natuurlijk niet. Het is anders en dat is ook oké. Het blijft fijn om ‘voldoening krijgen’ na te streven. Maar ik weet nu voor mezelf dat ik deze niet meer zal vinden in het rattenwieltje.