Doktersbezoeken zijn zeker niet altijd uitvoerig en gedetailleerd. Ze zijn soms ook oppervlakkig, vluchtig en onpersoonlijk. Veel draait dan om die ‘eerste indruk’ en dat in combinatie met het tempo waarop allerlei vragen worden afgevuurd, geven me flashbacks naar speeddaten.
Scheve vergelijking? Laten we eens kijken naar mijn recente consultatie met de verzekeringsarts. De afspraak is eenzijdig vastgelegd: een datum, tijd en locatie waar ik me naar moet schikken. Soort van ‘be there or be square’. De consultatie begint voor mij ook al met de voorbereiding. Welke kledij zal ik aan doen? Hoe geraak ik vlot op die bestemming? Moet ik alvast wat antwoorden inoefenen voor als ik toch zou dicht slagen?
Daarna start de verzekeringsarts met wat basisinformatie: naam, leeftijd, woonplaats, opleiding, hobby’s,… Vrij algemene vragen, maar toch al persoonlijk genoeg om alvast een kleine kant van mij te ontdekken. Een veilige opener dus.
Het gesprek wordt na 2 minuten minder oppervlakkig. Ik beantwoord een paar vragen over ‘mijn medische situatie’ en ik heb echt geen idee of ik ‘goed of slecht’ heb geantwoord. Is deze informatie relevant genoeg voor hem? Hoe hard moet ik me openstellen? De arts heeft een pokerface terwijl hij knikt, amper op kijkt en notities neemt. Oogcontact is immers niet voor iedereen weggelegd.
Net toen ik dacht dat we het gesprek nog verder gingen zetten, geeft hij aan dat hij wel genoeg weet. Het enige wat op dat moment nog ontbrak was het geluid van een gong omdat de tijd om is en een glaasje goedkope wijn…
Ik heb meestal een ‘gemiste kans-gevoel’ na zulke afspraken. Op een paar minuten tijd moet ik namelijk uitleggen wat er met mij gebeurd is 2,5 jaar geleden, hoe heel mijn parcours verlopen is, wat er nu gaande is, waarom er een terugval is, wat mijn plannen zijn voor de toekomst,… Vaak blokkeer ik en kan ik zelfs niet opsommen welke medicatie ik iedere dag neem.
Ik heb als NAH’er al een heel traject afgelegd waaronder uiteindelijk ook al een deeltje acceptatie. Nog eens echt bewust stilstaan bij dit hele traject en dit ‘snel snel’ proberen uitleggen aan bijvoorbeeld een adviserend arts op een paar minuten tijd is gewoon moeilijk.
Ik begrijp zeker dat artsen (ook de adviserende/keurende) onder grote druk staan en heel wat patiëntendossiers verwerken op een korte tijd. Maar kunnen we dat speeddaten toch houden voor een andere context?