Als ik schrijf dan denk ik en als ik denk dan schrijf ik. Denken en schrijven gaan vaak hand in hand. Zo is mijn blog een belangrijk onderdeel van mijn therapie, mijn ultieme moment voor zelfreflectie en veel “aha”-momentjes. Ik kan het alleen maar aanraden om ook op zoek te gaan naar de dingen waardoor jij kan nadenken en reflecteren. Er zijn geen standaarden; wat voor jou werkt, werkt en dat is dan dik oké.
En hoewel ik er zeker voldoening uithaal om zo veel te denken, wilde ik toch ook meer met mijn gedachten doen dan ze enkel neerschrijven. Ik heb vaak ingevingen op de meest random momenten. Zo wandelde ik laatst voorbij het treinstation en zag ik een paar enthousiaste mensen met hun rugzak gepakt en gezakt opstappen. En toen trakteerde mijn brein me op een eigen rit met allerlei bipolaire gedachten als tussenstop. Het maakte me eerst triest, dan weer kwaad, teleurgesteld, wanhopig en dan nam mijn koppigheid weer de hoofdrol in: “Verdomme, ik wil dit ook.”
En voilà; zo ging ik terug meer denken over groepsreizen voor mensen met NAH. Maar dit keer wilde ik hier ook iets mee doen. Ik wil bijvoorbeeld reisorganisaties aanspreken om te bekijken of inclusief reizen ook specifiek voor mensen met NAH een mogelijkheid kan zijn. Maar enkel mijn visie en input over dit soort reis op maat is niet genoeg. Ik heb de hulp van alle NAH’ers nodig die eventueel ook graag op (groeps)reis zouden gaan. Dus ik maakte een enquête op om te peilen wat de verwachtingen en mogelijkheden zijn. Hoe meer input, hoe beter!
Wil jij ook meehelpen? Vul dan de enquête in.
Enkel denken brengt jou waarschijnlijk niet in een andere omgeving. Enkel doen geeft jou waarschijnlijk geen mentale uitdaging. Het is pas als de twee gecombineerd worden dat je echt ergens heen gaat; mentaal én fysiek. Denken én doen.