Tot een recent verleden was ik oa. sportief, zelfstandig, een natuur liefhebbende globetrotter, gepassioneerde muzikante, met een diploma rechten op zak en een media carrière achter de rug.
Daar kwam begin 2022 plots geheel onverwacht verandering in. Ik was net terug uit Congo en met veel plezier de eerste single van m’n nieuw album aan het promoten, mijn muzikale come-back na jaren stilte wegens een burn-out na m’n eerste cerebrale malaria.
Tot m’n grote verbazing werd ik wakker op een ‘vreemde’ plek met ‘vreemde’ gemaskerde mensen die me geregeld pijn deden en die ik nauwelijks verstond, bovendien kon ik amper bewegen. Op een dag verscheen mijn beste vriend in de kamer, wat was ik blij en opgelucht! Toen begon het verhaal voor mij stilaan meer vorm te krijgen.
Hij vertelde me dat ik 3 weken eerder, na de laatste promo van ‘The River’ (voor radio2), ziek was geworden en dacht buikgriep te hebben. Na herhaaldelijk te weigeren om naar de spoed te gaan voor ‘een domme buikgriep’, trof mijn neef me thuis aan op de grond en half bewusteloos. Hij bracht me naar het ziekenhuis, waar ik het bewustzijn helemaal verloor. Een week lang lag ik in coma en bracht 2 weken op intensieve zorg door, waar m’n doodongeruste moeder, een van m’n zussen en andere familieleden me dagelijks bezochten.
Nu was ik uit levensgevaar en lag op een gewone kamer, waar het bezoek door Covid-maatregelen beperkt was tot 2 bezoekers. M’n moeder zou later komen, want ze was ondertussen ziek. Wat een verhaal, waar ik me helemaal niets van herinnerde!!
“Waarom lag ik in coma?”, vroeg ik. Toen vertelde hij dat er op de MRI-scan tientallen witte puntjes, kleine bloedingen over heel m’n hersenen, te zien waren. Ik begreep het verhaal nog steeds niet goed. Maar ik dacht wel meteen:”Als ik dan toch in het ziekenhuis lig, zouden ze dan alstublieft zo snel mogelijk die vervelende proppen uit m’n oren kunnen halen?” Want zelfs m’n vriend, die gelukkig z’n mondmasker afzette, verstond ik niet goed.
De dagen die volgden werd het geleidelijk aan duidelijker en kreeg ik ook eindelijk m’n moeder te zien, die covidvrij was en een nicht die stiekem m’n kamer was binnengeglipt. Hun veelvuldige eerdere bezoeken, herinnerde ik me totaal niet en hen nu terugzien was een echte oppepper & kalmeerpil!
Ondertussen kreeg ik dagelijks kinesitherapie, ergotherapie (dat simpel leek, maar zo moeilijk was!) en werden er testen gedaan ivm m’n gehoor. Wat dat laatste betreft zou blijken dat er schade was aan m’n slakkenhuis (waarschijnlijk door de anti-malaria medicatie die dat naar het schijnt als potentiële bijwerking heeft) en dat m’n hersenen moeite hadden met klankverwerking. Een BOM waar ik me tot vandaag nog niet bij kan neerleggen!!
Ik lag in het UZA en had encefalitis of een hersenontsteking overleefd!
Na 5 weken zou ik overgebracht worden naar het revalidatieziekenhuis een beetje verderop. Het is pas daar dat de paniek bedaarde, ik wat dieper begon te kalmeren en alles nog beter kon plaatsen al was er nog veel verwarring. Toen ik te horen kreeg dat herstel van zo’n hersenletsel 1 à 2 jaar kon duren en met misschien blijvende letsels, dacht ik meteen: ”Daar denk ik anders over!!Ik ben hier over enkele maanden in goede gezondheid weg!” Uiteindelijk verbleef ik daar nog iets langer dan 5 maanden, spendeerde in totaal een half jaar in het ziekenhuis en ben ik nog steeds aan het revalideren.
Aanvankelijk maakte ik tijdens de revalidatie reuzenstappen! De rolstoel werd vervangen door de rollator en na een tijd kon ik die ook achterwege laten. De logopedie sessies waren zwaar, maar ook daar ondervond ik duidelijke vorderingen in cognitie, spraakvlotheid en -verstaandbaarheid. Ik was blij terug boeken te kunnen lezen en verslond het ene na het andere. Allen spirituele en zelfhulp boeken, die me enorm motiveerden. Toch had ik op de kamer regelmatig dipjes en kleine huilbuien, waarvan ik op geruststellende wijze van familie en vrienden te horen kreeg dat dat heel normaal was. Tijdens m’n therapieën was daar niets van te merken en ging ik als een gedreven leeuwin verder.
Ik was blij en voelde me zelfzeker genoeg om in het weekend het hospitaal te verlaten. De eerste 2 maanden ging ik op weekend bij m’n moeder die in de Kempen naast het bos woont. Dat was zalig! Al waren de eerste autoritten er naartoe zwaar. Want wat was de wereld “druk” en lelijk, vol zielloze gebouwen, auto’s en opschriften…het was mentaal vermoeiend!
Toen brak uiteindelijk de tijd aan om mijn eigen huis eens een weekend te verkennen. Wat een chaos! Hoe had ik zo onoverzichtelijk kunnen leven?! Het paste niet met de persoon die ik me nu voelde! ”Het moet anders!! Maar hoe begin ik daaraan?!?!”, dacht ik. Overweldigend was het!
M’n moeder herinnerde me eraan vooral te letten op de positieve dingen. Zoals de vele trappen kunnen doen, in & uit m’n badkuip geraken, zelf sommige maaltijden kunnen bereiden, de kleine wandelingen die lukken enz.
Terug in het hostpitaal regelde een van m’n therapeuten een afspraak bij de neuropsycholoog en dat nam ik in dank aan.
Wat het huis betreft, kreeg ik de weekends nadien veel hulp van oa. m’n moeder, m’n nicht en vrienden bij het kuisen, opruimen, weggooien en herstellen.
Het bestendigde het besef dat ik er niet alleen voorsta en gezegend ben met fantastische liefdevolle mensen in mijn leven!!!!
Ik was zenuwachtig om het ziekenhuis, dat mijn comfortabele ‘veilige’ cocon was geworden, definitief te verlaten. De geweldige neuropsycholoog, die al ontelbare inzichten bij me had opgewekt, kon me geruststellen en zei me dat ze zeker wist dat ik er klaar voor was en het zou kunnen.
Meteen na mijn definitieve terugkeer zorgde m’n moeder ervoor dat ik oa. een poetshulp kreeg en een vrijwilliger van de mutualiteit die me naar de revalidatietherapeën en de huisarts zou vervoeren.
Momenteel krijg ik nog 3 maal per week kiné in het hospitaal (al schakel ik binnenkort over naar een groepspraktijk in de buurt) en 1u per week logopedie aan huis.
Tegenwoordig vind ik vaak van mezelf dat ik tergend traag evolueer. Maar, dan krijg ik van zowel de therapeuten als m’n omgeving de goede raad te kijken naar waar ik nu sta vergeleken met een half jaar geleden en verder om mezelf niet te veel te vergelijken met waar ik stond en wat ik kon voor de encefalitis.
Positieve emoties en mijn ‘vechters’instinct ervaren, waren nooit een probleem voor me, al de rest wel en ik was een ‘krak’ in het verdoezelen ervan.
Deze levensfase maakt wegwimpel-technieken onmogelijk en da’s eigenlijk heel goed! Ik word gedwongen om te VOELEN, toe te laten en diep te helen. Kortom ik leer op een eerlijke, liefdevolle manier omgaan met emoties.
Ik ben dankbaar dat te kunnen toegeven en te mogen delen met familie, vrienden, m’n neuropsycholoog en zelfs vreemden. Ik ben ook erg blij dat ik mijn grenzen beter leer kennen, ze accepteer en respecteer. Ik kan eindelijk beter en beter ‘nee’ zeggen. Ik leer ook écht rust nemen en kan er nu, zonder schulgevoel, van genieten.
De weg is fysiek en mentaal nog steeds zwaar en vermoeiend, met een scala van emoties, maar dus ook vele waardevolle inzichten.
Ik leer mezelf beter kennen en vooral helemaal liefhebben zoals ik nu ben!
Al is er nog vaak ongeduld en onzekerheid, ben ik eigenlijk heel benieuwd naar hoe dit pad zich verder ontvouwt en waar ik terecht kom. Ik beschouw mezelf als een ontdekkingsreiziger op onbekend terrein.
Mijn boodschap aan alle NAH-lotgenoten is: houd er de moed in en heb jezelf lief!
En eigenlijk aan alle mensen: omarm het leven en je ware zelf! (Daar gaat trouwens mijn album over ;-))