Mijn naam is Laure De Clercq en ik ben ondertussen 28 jaar. Mijn verhaal begint eigenlijk op 8 maart 2022. Een mooie zonnige dag in het nog mooiere Lochristi. Geboren en getogen in deze mooie bloemengemeente nabij het Gentse. Hier in Lochristi hebben mijn papa en ik een zalige (lees prachtige) slagerij. Ik sta sinds enkele jaren mee aan het roer van onze bloeiende zaak en laat me zeggen dat dit naast mijn dochter Lia (4) mijn tweede kindje is. Ik werkte alle weken 6/7 van 6u ’s morgens tot meestal 20u ’s avonds. Velen zullen nu denken amai lange dagen… dat waren het ook maar als je iets graag doet dan doe je dit zonder problemen.
In maart 2022 kwam ik net terug van een weekje zee in ons jaarlijks krokusverlof. Uitgewaaid, volledig opgeladen en vol nieuwe inspiratie kon ik terug beginnen met werken. Op die noodlottige ochtend 8 maart stond ik op, perfect normaal niks aan de hand. Blij dat ik mijn winkel terug mocht open doen voor al de lieve klanten. Tot ik mij moest bukken om kousen uit mijn schuif te halen. BOEM, precies of er vloog een vliegtuig recht mijn hoofd binnen. Ik begon direct te draaien en viel als een baksteen op de grond. Daar lag ik dan, draaierig, hoofdpijn dat het geen naam heeft en flauw. Mijn eerste gedacht was, ok mijn suiker is te laag of ik ben te snel rechtgestaan uit mijn bed. Ik kon echt nog amper functioneren. Mij rechtzetten en mijn bril nemen met mijn linkerhand werden plots een hele uitdaging. Mijn hand zweefde in de lucht en ik had geen controle hierover. Ook toen ik wou rechtstaan om mij te verplaatsen naar een verdiep lager voelde ik dat mijn been heel raar deed en ik constant door mijn knie schoot.
Ik moest en zou naar beneden gaan om de slagerij op te starten. Dus al draaiend en al zwalpend baande ik me een weg twee verdiepen lager. Wonderbaarlijk verbeterde de situatie, of toch voor 5 minuten. Toen ik terug boven kwam vond ik het wel eens tijd mijn vader, die brandweerman is, te bellen. Ik vertelde hem dat er iets raars aan de hand was met mijn lichaam. Hij vroeg me of ik gedronken had want ik klonk nogal zat. Het was zeven uur in de ochtend dus sowieso niet. Hij snelde naar de slagerij en zag al snel dat de linkerzijde van mijn gezicht scheef hing. Zonder twijfel zette hij me in de auto en bracht me naar het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik me steeds slechter worden. Kon amper mijn ogen open houden, zag niks meer door mijn linkeroog en die draaimolen draaide steeds sneller.
Eens aangekomen in het ziekenhuis werd ik omringd door enkele verpleegsters. Alle standaard tests werden uitgevoerd en ik werd grondig onderzocht. Tot het verdict kwam, een CVA in mijn kleine hersenen.
Laat ons zeggen dat ik steeds positief en optimistisch naar alles kijk, ook nu was dit het geval. Het besef van hoe ernstig de diagnose was, kwam maar niet. Ik wuifde alles weg en dacht dat ik de dag erna wel gewoon het ziekenhuis ging buitenstappen. Niks was minder waar natuurlijk. De oorzaak van de beroerte werd gevonden in mijn hart. Een aangeboren hartafwijking had een klonter doen ontsnappen. Dit gaatje werd ondertussen operatief dicht gemaakt met een parapluutje. Het was op het moment dat de cardioloog zei dat ik een gaatje had in mijn hart, dat de eerste traantjes vloeiden. Ik dacht, shit… de twee motoren van mijn lichaam, mijn hersenen en mijn hart zijn kapot. Daar was het eerste besef…
De dagen, weken en maanden die hierna volgden waren dagen van intensieve revalidatie. Ik had last van mijn been, hand, cognitieve vaardigheden, prikkels, concentratie,…
In de revalidatie werd hier heel hard aan gewerkt. Ik kreeg kine, ergo en logo. Tot heden ben ik de mensen van de revalidatiezaal in Maria Middelares eeuwig dankbaar. Voor elke keer ze naar mij luisterden en me telkens weer motiveerden toen ik het even niet meer zag zitten.
Laat ons zeggen dat het psychologische aspect hierbij soms vergeten wordt. Je bent 26 jaar je krijgt een beroerte en dan? Is dit hand dan zo oncontroleerbaar voor altijd? Zal ik ooit nog terug kunnen werken? Ga ik ooit nog tegen prikkels kunnen? Zoveel vragen die je hebt en ook niet te vergeten, je hebt veel tijd om na te denken. Een herstelproces is een proces dat komt zoals rouwen. Je moet afscheid nemen van wie je ooit was en dan plots vrede leren nemen met de nieuwe jij. De nieuwe versie, daarom geen slechte versie. Maar anders is in de meeste gevallen niet beter. Dat dacht ik toch… ik heb heel diep gezeten, heel veel gehuild, geroepen en contact gezocht met lotgenoten. Mensen die al verder stonden in dit herstelproces en me goede en bruikbare tips konden geven. Mensen waarvan ik raad kon aanvaarden, die wisten hoe het was om in mijn schoenen te staan. We hadden allemaal hetzelfde meegemaakt en begrijpen elkaar vaak zonder al te veel woorden.
Toen ik, voor mijzelf, voorbij het ergste en intensiefste stadium was. Maakte ik een klik. Een klik waarvan ik dacht, komaan Laure je bent 27 jaar. Kop omhoog en gaan. Werken aan de rekbaarheid van mijn vermoeidheid, prikkels opzoeken om er resistent tegen te worden. Vechten om zo dicht mogelijk terug bij mijn oude ik aan te leunen. Ondertussen werk ik terug voltijds wat een succes is als ik kijk van waar ik een jaar geleden kom. Het was pittig, heftig en een helse strijd met mezelf. Het heeft me veranderd en mijn kijk op het leven veranderd. Ik apprecieer alle kleine dingen net iets meer en geniet van elk moment waarop ik gelukkig mag en kan zijn.
Mijn grootste doel nu is mensen inspireren, motiveren en helpen bij hun herstel. Door met hun te praten en te bellen. Webinars te doen ivm NAH en ook buitenstaanders hierover te informeren. Het is nog een zeer onbekend terrein voor velen. Ook daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen en mensen die net een CVA of hersenbloeding gehad hebben te motiveren en te helpen met het uitbouwen van een aangepaste toekomst.
De nieuwe Laure die ik ondertussen veel beter vind dan de vorige!