In februari 2023 zat ik ’s avonds bij een vriendin naar TV te kijken… Ik dacht dat ik iets vertelde over wat we op de TV zagen, maar mijn vriendin verstond mij niet. ik dronk water, maar ineens sijpelde dat langs mijn mondhoek naar beneden. Mijn vriendin vroeg wat er scheelde, want dat ik ‘raar’ deed. Ik had niet door dat er iets mis was met mij. Ze wilde me naar het ziekenhuis brengen maar ik wilde gewoon naar huis. Ik had geen gevoel meer in mijn linkerarm en mijn been sleepte. Intussen had haar zoon de symptomen die ik had, opgezocht en gezegd dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest. Haar dochter had de hulpdiensten gebeld en die vertelden net hetzelfde, dat ik snel naar het ziekenhuis moest. Ik wilde dat eigenlijk niet en wilde gewoon naar huis, maar toen dat niet ging, heb ik me toch laten wegvoeren naar het ASZ Aalst.
Dankzij de snelle reactie van mijn vriendin en haar kinderen, hebben ze me ongeveer een uur na mijn beroerte al kunnen behandelen. Ik heb 2 keer op 5 minuten een beroerte gehad! Na het ziekenhuis heb ik nog 5 weken in een revalidatiecentrum doorgebracht. Ik ben over het algemeen wel ok nu, maar heb nog spraakproblemen. Ik praat traag en moet vaak op zoek naar mijn woorden. En dan moet je weten dat ik vroeger een echte babbelaar was met een luide stem. Daarnaast heb ik ook problemen met mijn geheugen. Thuis merk ik af en toe nog kleine zaken die nog niet goed gaan. In het begin kon ik bijvoorbeeld geen wortelen of aardappelen schillen, maar dat gaat nu ook stilaan beter.
Eens ik terug thuis was, viel alles een beetje stil. Ze hadden ergotherapie voorgeschreven maar dat kwam niet in orde. Dat werd niet goedgekeurd voor terugbetaling. Behalve een poetshulp was er eigenlijk niets geregeld. Ik wist niet waar te beginnen dus alles bleef een beetje liggen. Ik was ook gewoon te moe om iets te doen.
Via via kwam ik bij Leonie terecht, de trajectbegeleider van de Hersenletsel Lijn voor De Hoop vzw. Zij heeft zich verdiept in mijn dossier en heeft veel rondgebeld en gemaild om alles ‘in gang’ te krijgen. Ze is met mij mee geweest op controle, blijkbaar was er een verkeerde code ingegeven waardoor de ergo niet terugbetaald werd. Dit is dankzij Leonie in orde geraakt. Binnenkort ga ik in Gent testen doen om dan intensieve revalidatie en ergotherapie te volgen. Omdat ik zo jong ben geven ze mij zo maximale kansen om zo goed mogelijk te revalideren. Dit was mij nooit gelukt zonder Leonie.
Ik ben niet meer dezelfde persoon als voor mijn beroerte. Mijn kinderen begrepen dit niet zo goed, maar Leonie heeft hen meer uitleg kunnen geven over de zichtbare en onzichtbare gevolgen van een hersenletsel. Mijn mama zegt zelfs: “Ik heb een dochter van ervoor, en een dochter van erna.” Ook mijn vriendin zegt dat ik veranderd ben, veel rustiger en stiller. Zelf heb ik er wel vrede mee dat ik veranderd ben. Enkel wanneer mensen me er attent op maken dat ik ‘raar’ of ‘anders’ ben, heb ik er wel moeite mee.
Op aanraden van Leonie, kom ik ook meer buiten. Ik ga al eens fietsen, wandelen of boodschappen doen. Ze trok me echt uit mijn isolement. Zo raadde ze me ook de infosessies van Sig aan en ik ga binnenkort naar zo’n lotgenotencontact samen met mijn ouders, mijn dochter en mijn vriendin. Ik ben ook lid geworden van de gesloten facebookgroep voor lotgenoten. Hier heb ik al een paar contacten gelegd. Gezien mijn geheugenproblemen, schrijft Leonie alles wat we regelen op en heeft ze me geleerd om zelf ook alles goed te noteren en een agenda bij te houden.
Ze zocht informatie voor me op om mijn rijbewijs terug te kunnen halen, en dat heb ik in september kunnen doen. We zijn ook samen naar de Sig bibliotheek geweest.
Ik hoop dankzij mijn intensieve revalidatie dat ik volledig zal kunnen herstellen. Maar het is voor mij wel een geruststelling dat als dat niet zo zou zijn, ik terug bij Leonie terecht kan voor hulp en begeleiding voor de erkenning bij de FOD, mijn PVB en RTH.
We zetten stap voor stap en op termijn zullen we misschien samen bekijken of ik terug aan het werk kan gaan en hoe ik dat dan best aanpak. Dankzij Leonie van de Hersenletsel Lijn heb ik terug goeie vooruitzichten. Ik ben echt dankbaar voor deze ondersteuning en begeleiding.
Leonie De Bock, trajectbegeleider voor de Hersenletsel Lijn bij De Hoop vzw en Annick (48j)